ฮอร์โมนเพศชายสังเคราะห์ถูกสร้างขึ้นในปี 1935 โดยนักชีวเคมีชาวเยอรมันชื่อ Adolf Butenandt และนักเคมีชาวสวิสชื่อ Leopold Ruzicka ซึ่งทำให้ผลงานของพวกเขาได้รับรางวัลโนเบล

Testosterone เป็นฮอร์โมนเพศชายหลักในผู้ชาย ซึ่งส่งผลโดยตรงต่อการพัฒนาของลูกอัณฑะและต่อมลูกหมาก โดยมีผลอย่างมากต่อการสร้างเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อ ความหนาแน่นของกระดูก และความแข็งแรง นอกจากนี้ ฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนยังมีส่วนต่อการทำงานหลายอย่างในร่างกาย

สุขภาพทั่วไปดีขึ้น, ความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น, ความใคร่ที่เพิ่มขึ้น, พลังงาน, ภูมิคุ้มกัน, การป้องกันโรคกระดูกพรุน (การสูญเสียความหนาแน่นของกระดูก) และการป้องกันโรคหัวใจบางประเภท

การรักษาระดับฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนในผู้ชายสูงอายุแสดงให้เห็นว่าช่วยลดความเสี่ยงต่อโรคหลอดเลือดหัวใจ มวลร่างกายที่เพิ่มขึ้น มวลไขมันในอวัยวะภายในลดลง ลดคอเลสเตอรอล และระดับน้ำตาลในเลือด มันไม่ได้กำหนดเฉพาะความแตกต่างทางเพศเท่านั้น แต่ยังควบคุมจำนวนตัวรับ thromboxane A2 บนเมกะคาริโอไซต์และเกล็ดเลือด และด้วยเหตุนี้การรวมตัวของเกล็ดเลือดในมนุษย์ โดยมีหน้าที่รับผิดชอบต่อพฤติกรรม อารมณ์ ความสัมพันธ์ที่โรแมนติก ตามรายงานที่อาจส่งผลกระทบต่อตัวเลือกของผู้ให้บริการขนส่ง การศึกษารายงานว่าความสนใจ ความจำ และความสามารถเชิงพื้นที่เป็นฟังก์ชันการรับรู้ที่สำคัญที่ได้รับผลกระทบจากฮอร์โมนเพศชายในมนุษย์ หลักฐานเบื้องต้นชี้ให้เห็นว่าระดับฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนต่ำอาจเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการรับรู้ลดลง และอาจเป็นโรคสมองเสื่อมประเภทอัลไซเมอร์ ซึ่งเป็นข้อโต้แย้งหลักในการแพทย์เพื่อยืดอายุขัยสำหรับการใช้ฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนในการรักษาเพื่อต่อต้านวัย

ฮอร์โมนเทสโทสเทอโรนได้รับความนิยมอย่างมากจากนักกีฬาเนื่องจากความสามารถในการส่งเสริมการเพิ่มมวลกล้ามเนื้อและความแข็งแรง เป็นฮอร์โมนที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ, มันยังคงเป็นสเตียรอยด์ที่นิยมมากที่สุด และโดยทั่วไปจะใช้เป็นฐานของ Stack ทั้งหมด.

สำหรับใช้ในการเพาะกาย ฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนมักถูกใช้เป็นเอสเทอร์แบบฉีด เนื่องจากมีรับประทานทางปากทำให้ดูดซึมได้ไม่ดี และไม่สามารถนำส่งทางผิวหนังหรือใต้ลิ้นในปริมาณสูง

รูปแบบของฮอร์โมนเทสโทสเทอโรนทั้งหมดจะเหมือนกัน: สารออกฤทธิ์กับฮอร์โมนเทสโทสเตอโรน + เอสเทอร์ ซึ่งกำหนดเวลาการปลดปล่อยและระยะเวลาของอายุการใช้งานของสารประกอบ โดยสรุป: เอสเทอร์แบบยาวจะปล่อยสารออกฤทธิ์เข้าสู่กระแสเลือดอย่างช้าๆ แต่ให้ระดับฮอร์โมนคงที่เป็นเวลานาน (ขึ้นอยู่กับเอสเทอร์) โดยไม่สร้างจุดสูงสุด

จะสังเกตได้ว่าในผู้ชาย ประมาณ 5% ของฮอร์โมนเทสโทสเทอโรนผ่านการลดลง5α เพื่อสร้างแอนโดรเจนที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น นั่นคือ ไดไฮโดรเทสโทสเทอโรน (DHT) หรือที่เรียกว่าแอนโดรสตาโนโลน จากอีกด้านหนึ่ง ฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนประมาณ 0.3% จะถูกเปลี่ยนเป็นเอสตราไดออล โดยเอนไซม์อะโรมาเตสที่แสดงออกในสมอง ตับ และเนื้อเยื่อไขมัน ดังนั้นอย่าลืมใช้ความระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงผลข้างเคียงที่เกี่ยวข้อง ดังนั้นเราจึงแนะนำให้ทำการตรวจเลือดและใช้สารยับยั้งอะโรมาเตสเป็นรอบ (หากจำเป็น ควรให้อะนาสโตรโซลมากกว่า) และเสิร์ม (clomifene, toremifene) ในระหว่างการบำบัดหลังรอบการรักษา (PCT)